Twee komponente van die plant word gebruik. Die sappige gel het beweerde wond-genesende eienskappe, terwyl die latex (bitter geel laag wat die aloïen bevat) gebruik kan word as ’n lakseermiddel, maar dit kan ook teen artritis help. Die gel stimuleer vel genesing na sonbrand of bestraling, verlig jeuk en insekbyte en word algemeen gebruik in skoonheidsmiddels vir die bevogtigende en strelende effekte. Die gel bevat ook antioksidante, vitamiene (A, C en B12) sowel as bradikinese, ’n ensiem wat inflammasie verminder wanneer dit op die vel toegedien word. Dit word ook gebruik as ’n natuurlike velkleur verligter aangesien dit melanien-inhiberende eienskappe het. ’n Olie word van die gemaalde aalwynblare gemaak daardeur by ’n basis olie soos druiwesaad-olie of soet amandelolie te voeg. Die poeier word in medisyne gebruik en die vars blare kan direk op die vel geplaas word om sonbrand te verlig.
Die bitteraalwyn saad groei goed, maar die maak van steggies is meer gewild. Saailinge word na twee jaar uitgeplant en die blare word na vyf jaar geoes. Die plant groei wild in ’n wye verskeidenheid habitatte, van die suidwes-Kaap tot die KwaZulu-Natalse Middelland, maar die bitteraalwyn word naby die Suid-Kaapse dorp Albertinia beide wild en van aangeplante aalwyne geoes. Ongeveer 50 ha Aloe vera (Aloe Barbadensis) word op ’n plaas in die Limpopo-provinsie geplant, terwyl die bitteraalwyn hoofsaaklik wild geoes word deur boere in die suidelike en oostelike Kaap.